Broodoven in Rocco di san Silvestro

Afgelopen zomer vakantie gehad in Italie en natuurlijk lopen zoeken naar pizza/broodovens.

En jawel hoor! Uiteindelijk liepen we tegen iets op. Eh, nou ja. De laatste keer dat er een brood in gebakken was, moet zo'n 500 jaar geleden zijn geweest. Je kunt je voorstellen dat de conditie van de oven niet meer helemaal toppie was. Vanwege de bijgaande informatie, die de restaurateurs erbij hadden geplaatst, vond ik het toch de moeite waard om er een item van te maken.

Deze broodoven ligt in een vervallen middeleeuws mijnwerkersdorpje in Toscane. De eigenlijke naam van het dorp is verloren gegaan. Nu wordt het Rocco di San Silvestro genoemd. De streek is uitermate mineraalrijk. Het dorp werd in de middeleeuwen gebouwd om onderdak te bieden aan de mijnwerkers, die de omgeving ontgonnen en het erts bewerkten. Er werd voornamelijk koper en zilver en lood gewonnen dat gebruikt werd om er munten van te maken. Rocco di San Silvestro ligt op de top van een heuvel en die we na een stevige wandeling bergop bereikten. Binnen de oude ommuring was de ruimte klein en het hoogteverschil groot. De huizen zijn bijna op elkaars dak gebouwd. Het dorpje is 500 jaar geleden verlaten en daarna nooit meer bewoond. Het wordt nu gerestaureerd.

Voor de liefhebber is hier een link naar Google Earth. Ik heb de broodoven zo nauwkeurig mogelijk proberen te positioneren.

Bij de oven, of eigenlijk moet ik zeggen het restant ervan, stond een informatiebordje met wat tekst en een tekening. Het bordje heb ik gefotografeerd en de tekening kun je hier zien.

Hij geeft een aardig beeld hoe de oven er in zijn glorietijd moet hebben uitgezien. Als je de tekening vergelijkt met de foto's die ik genomen heb van wat er nog rest, kun je zeker nog een heleboel in herkennen. Van de tekst die erbij stond heb ik een nauwkeurige vertaling gemaakt en die volgt hier.

De broodoven van het dorp is geplaatst buiten de woonverblijven. Deze broodoven kon een grote hoeveelheid brood produceren. Genoeg om aan de wekelijkse behoefte van de families in het dorp te voldoen. De oven is gebouwd in een tamelijk late fase (het eind van de 13de, begin 14de eeuw), als de woningen boven de bewakingspost al verlaten zijn. De oven functioneerde hetzelfde als de ovens die nu nog worden aangetroffen op het Italiaanse platteland. Er wordt een vuur gestookt op een kleivloer. Dat verhit de kamer onder de koepel. Daar wordt dan het brood in geplaatst om te bakken.

De as werd in de opening (het afvoerkanaal) geveegd, die de onderste en bovenste kamer van de oven verbond. Tijdens de opgravingen werd ontdekt, dat dit afvoerkanaal vol lag met gestapelde lagen as. Tijdens het bakken werd dit afvoerkanaal afgesloten met een stenen plaat. Op het einde van de 14de eeuw, toen het dorp verlaten werd, werd de oven niet meer gebruikt. In de bakkamer werden gereedschappen en allerhande alledaagse voorwerpen opgeslagen: Op de kleivloer werden twee ijzeren sikkels en een kleine keramische kruik gevonden.

Op de twee andere foto's zie je nog een close-up van dat wat eens de koepel geweest moet zijn, en van het front met de oude gebarsten natuurstenen.

Leuk he, zo'n stukje geschiedenis.

Frans